2019ko azaroa 133. zenbakia
1. printzipioa. Egunero bilatzea Jainkoarekin harreman pertsonala
Aspaldiko lagunak elkartzen garenean, edota bikotearekin solas lasaian gaudenean gogoratu ohi ditugu pasarte gozoak. Nola ez ditugu bada gogoratuko Jainkoarekin bizi izandakoak?
Frantziskok behin eta berriz ekartzen zituen Jesusen pasarte gogoangarrienak: bere jaiotza, azken afaria eta nekaldi-heriotzak. Gogoratu, dastatu, gozatu eta sufritzeko. Jesusekin bat egiteko.
Gogoetarako gaia
Jainkoaren memoria egin
Pertsonok uste duguna baino askoz sarriago lantzen dugu memoria. Eta ez soilik zer zeregin ditugun agendan, edo izenak edo pertsonen aurpegiak gogoratzeko, haurtzaroko pasarteak gogoratzeko, edo ikasitako ikasgaiak gogoratzeko. Memoria erabiltzen dugu birbizitzeko, hau da, berriro bihotzera ekartzeko. Zentzu honetan, memoriara ekartzen dugunean nola ezagutu nuen nire bizitzako maitasuna, edo gure seme-alabak jaio zirenekoa, edo bizitza aldatu zidan gertakari hura, ez dugu soilik oroitzen iragana, baizik eta hori gogora ekartzeak berritu egiten du, berriro bizitzeko aukera ematen digu, eta horrela, bizi izandako eta orduan sentitutakoa berriro, lehen aldiz izango balitz bezala, berriro ere gertatzen da.
Hebertarrek horixe bera egiten dute Biblia osoan zehar. Jainkoak haiengatik egin duena etengabe gogoratu. Eta etsipenezko egoera larrian aurkitzen direnean eta Jainkoari dei degiotenean laguntza eskatuz, gogoratzen dute Jainkoa beti atera dela bere herria laguntzera. Horregatik da itxaropenaren herria: memoria egiten dutelako, eta memoriak fidatzera eramaten ditu, sinestera lehen jokatu zuen bezala berriro ere jokatuko duela, Jainkoa fidela delako, eta demostratu du.
Guk ere Jesusen memoria egiten dugu, etengabe. Egin zuena eta esan zuena gogoratzen ditugu. Bere bizitza, heriotza eta berpiztea gogoratzen ditugu. Baina batez ere azken afarian egin zuena gogoratzen dugu, gogoratzen dugun bakoitzean bera presentzia bizia gertatzen zaigulako. Horregatik gogoratzen dugu, behin eta berriz bihotzera ekarri nahi dugulako, birbizi nahi dugulako, dastatu nahi dugulako. Gure Jauna delako, eta beragandik bizitza jasotzen dugulako.
Hau ez da soluzioa, baina senidetasuneko estadio berrian jartzen gaitu. Eta agian guztiak perspektiba berria har dezake. Ez da guregandik jaioa izango, nahiz eta gu pertsonalki inoiz ez bezala inplikatu; alderantziz baizik, bokazioa izango da, dei bat, nora garamatzan ez dakigun bide berri bat; baina jakingo dugu Bera dela pertsona ezberdinoi deitzen diguna.
Gure gizarte aurreratu honetako ondasun preziatuenetako bat denbora da. Zenbat gauza egiten ditugun denbora aprobetxatzeko. Lanaren munduan, dirutan kontabilizatuta dago denbora. Denbora urrea dela esaten dugu. Horregatik, denbora galtzea zabarkeria da, zentzugabekeria, egin behar ez dena.
Egia da, halaber, garai batzuetan soberan geratzen zaiguna denbora dela: ezin dugulako lanik egin edo gure denbora produktiboak ez diren zereginetan (itxaronaldiak, luze gertatzen diren laguntzak…) bete behar dugulako, edo besterik gabe oporretan gaudelako. Denbora hori astuna izan daiteke eta zerbaitekin bete behar izaten dugu. Tentaziorik ohikoena denbora zerbaitetan betetzea da. Horretarako ditugu “denbora-pasak”, eta ez aspertzeko hainbat denbora betegarri. Baina, bestalde, guretzako denbora izatea deseatzen ari gara, erabat gainditzen gaituzten eguneroko korrika eta presakako kontuetatik ihes egiteko. Denborarekin kontraste handia bizi dugu.
Agian denbora galtzen jakiteko garaia da. Bizitzan denbora berezia behar duten gauzak daude; denbora hori ez da kontatzen ekoizpen-denborarekin edo denbora okupatuarekin. Denbora galtzea den horretan barneratzeak bestela inolaz antzemango ez genituzkeen errealitate pertsonal berrietara ireki gintzake: gure barrualdea, gure inguruko pertsonen bizitza bere beharrekin, gure ingurua, begirada sakonagoa eta desinteresatuagoa..., Jainkoa. Horrek guztiak denbora galtzea eskatzen du, eta azkenean, seguruenik, bizia irabazteko izango da.
Zer esanik ez geratzen zaidan gauza bakarra denbora denean, gaixorik nagoelako edo nire mugapenek ez didatelako besterik egiten uzten. Geratzen zaidan bakarra nire denbora pertsonentzako eta munduarentzako Jaungoikoari eskaintzea da, amodioagatik, nahiz eta aspertu.
Gure gizarte aurreratu honetako ondasun preziatuenetako bat denbora da. Zenbat gauza egiten ditugun denbora aprobetxatzeko. Lanaren munduan, dirutan kontabilizatuta dago denbora. Denbora urrea dela esaten dugu. Horregatik, denbora galtzea zabarkeria da, zentzugabekeria, egin behar ez dena.
Egia da, halaber, garai batzuetan soberan geratzen zaiguna denbora dela: ezin dugulako lanik egin edo gure denbora produktiboak ez diren zereginetan (itxaronaldiak, luze gertatzen diren laguntzak…) bete behar dugulako, edo besterik gabe oporretan gaudelako. Denbora hori astuna izan daiteke eta zerbaitekin bete behar izaten dugu. Tentaziorik ohikoena denbora zerbaitetan betetzea da. Horretarako ditugu “denbora-pasak”, eta ez aspertzeko hainbat denbora betegarri. Baina, bestalde, guretzako denbora izatea deseatzen ari gara, erabat gainditzen gaituzten eguneroko korrika eta presakako kontuetatik ihes egiteko. Denborarekin kontraste handia bizi dugu.
Agian denbora galtzen jakiteko garaia da. Bizitzan denbora berezia behar duten gauzak daude; denbora hori ez da kontatzen ekoizpen-denborarekin edo denbora okupatuarekin. Denbora galtzea den horretan barneratzeak bestela inolaz antzemango ez genituzkeen errealitate pertsonal berrietara ireki gintzake: gure barrualdea, gure inguruko pertsonen bizitza bere beharrekin, gure ingurua, begirada sakonagoa eta desinteresatuagoa..., Jainkoa. Horrek guztiak denbora galtzea eskatzen du, eta azkenean, seguruenik, bizia irabazteko izango da.
Zer esanik ez geratzen zaidan gauza bakarra denbora denean, gaixorik nagoelako edo nire mugapenek ez didatelako besterik egiten uzten. Geratzen zaidan bakarra nire denbora pertsonentzako eta munduarentzako Jaungoikoari eskaintzea da, amodioagatik, nahiz eta aspertu.
Bat baino gehiago harrituko da gure diruez hitz egin behar izateaz, hau bezalako frantziskotar espiritualitatearen arlo batean. Geure ondasun materialekin egiten dugun hori barrutik bizi dugunaren, eta bizitzan bultzatzen gaituzten motibazioen, ispilu ona da. Horregatik, nire ekonomiari eta funtzionatzeko dudan moduari begiratuz, argiago ikusiko dut zer bizi dudan eta zerk biziarazten nauen.
Oinarrizko hiru alor daude, nire diruari dagokionez, nire besteekiko solidaritatea ikusten laguntzeko. Lehenengoa da nondik datozen nire ondasunak. Batzuk hartuak dira (nire gurasoengandik, laguntzetatik, etab.); beste batzuk lanetik datoz (soldata, zuzeneko lana…); eta beste batzuk beste ondasun batzuen etekinak (errentak, alokairuak...). Horien guztien jatorriak eta kudeaketak pistak ematen dizkidate nire solidaritateari buruz. Bigarren alorra nire ondasunei ematen diedan erabileraz doa: zer premia estaltzen ditut, nola gastatzen, zeintzuk dira nire kapritxoak, arrazionalki kudeatzen ditut ala nolanahi xahutzen… Guzti horrek ere islatzen nau. Eta hirugarren alorrak esaten du zenbat, nola, norekin… partekatzen ditudan neure ondasunak. Solidaritatea hirugarren alorrera murrizteko joera izan ohi dugu, baina lehenengo biak ere inplikatuta daude bertan.
Nire ondasunen jatorria eta erabilera aztertu eta deskribatzeak lagunduko lidake, mugitzen nauen borondate onak baino gehiago, nire solidaritatearen kalitatea eta sakontasuna ikusten. Eta nire ondasunak ez dira bakarrik materialak, zeren eta jabetzan baititut neure denbora, neure gaitasunak, trebetasunak, etab. Baina ondasun materialek, dirutik hasita, halako sedukzio-ahalmena dute, non gu izan beharrean haien jabe, beraiek bihurtzen diren gure menderatzaile, ez bagara adi bizi haien indar seduzitzailearen aurrean.
Solidaritateak kontzientzia argia eskatzen du gugan, horrela jakin eta erabaki ahal izateko ondasun horiek baino lehenago pertsonak daudela, geugandik hasita. Eta gainera bihotz irekia eskatzen du besteengana eta beraien premietara. Zeren, zuen aberastasuna non, zuen bihotza han.
Bat baino gehiago harrituko da gure diruez hitz egin behar izateaz, hau bezalako frantziskotar espiritualitatearen arlo batean. Geure ondasun materialekin egiten dugun hori barrutik bizi dugunaren, eta bizitzan bultzatzen gaituzten motibazioen, ispilu ona da. Horregatik, nire ekonomiari eta funtzionatzeko dudan moduari begiratuz, argiago ikusiko dut zer bizi dudan eta zerk biziarazten nauen.
Oinarrizko hiru alor daude, nire diruari dagokionez, nire besteekiko solidaritatea ikusten laguntzeko. Lehenengoa da nondik datozen nire ondasunak. Batzuk hartuak dira (nire gurasoengandik, laguntzetatik, etab.); beste batzuk lanetik datoz (soldata, zuzeneko lana…); eta beste batzuk beste ondasun batzuen etekinak (errentak, alokairuak...). Horien guztien jatorriak eta kudeaketak pistak ematen dizkidate nire solidaritateari buruz. Bigarren alorra nire ondasunei ematen diedan erabileraz doa: zer premia estaltzen ditut, nola gastatzen, zeintzuk dira nire kapritxoak, arrazionalki kudeatzen ditut ala nolanahi xahutzen… Guzti horrek ere islatzen nau. Eta hirugarren alorrak esaten du zenbat, nola, norekin… partekatzen ditudan neure ondasunak. Solidaritatea hirugarren alorrera murrizteko joera izan ohi dugu, baina lehenengo biak ere inplikatuta daude bertan.
Nire ondasunen jatorria eta erabilera aztertu eta deskribatzeak lagunduko lidake, mugitzen nauen borondate onak baino gehiago, nire solidaritatearen kalitatea eta sakontasuna ikusten. Eta nire ondasunak ez dira bakarrik materialak, zeren eta jabetzan baititut neure denbora, neure gaitasunak, trebetasunak, etab. Baina ondasun materialek, dirutik hasita, halako sedukzio-ahalmena dute, non gu izan beharrean haien jabe, beraiek bihurtzen diren gure menderatzaile, ez bagara adi bizi haien indar seduzitzailearen aurrean.
Solidaritateak kontzientzia argia eskatzen du gugan, horrela jakin eta erabaki ahal izateko ondasun horiek baino lehenago pertsonak daudela, geugandik hasita. Eta gainera bihotz irekia eskatzen du besteengana eta beraien premietara. Zeren, zuen aberastasuna non, zuen bihotza han.
Bat baino gehiago harrituko da gure diruez hitz egin behar izateaz, hau bezalako frantziskotar espiritualitatearen arlo batean. Geure ondasun materialekin egiten dugun hori barrutik bizi dugunaren, eta bizitzan bultzatzen gaituzten motibazioen, ispilu ona da. Horregatik, nire ekonomiari eta funtzionatzeko dudan moduari begiratuz, argiago ikusiko dut zer bizi dudan eta zerk biziarazten nauen.
Oinarrizko hiru alor daude, nire diruari dagokionez, nire besteekiko solidaritatea ikusten laguntzeko. Lehenengoa da nondik datozen nire ondasunak. Batzuk hartuak dira (nire gurasoengandik, laguntzetatik, etab.); beste batzuk lanetik datoz (soldata, zuzeneko lana…); eta beste batzuk beste ondasun batzuen etekinak (errentak, alokairuak...). Horien guztien jatorriak eta kudeaketak pistak ematen dizkidate nire solidaritateari buruz. Bigarren alorra nire ondasunei ematen diedan erabileraz doa: zer premia estaltzen ditut, nola gastatzen, zeintzuk dira nire kapritxoak, arrazionalki kudeatzen ditut ala nolanahi xahutzen… Guzti horrek ere islatzen nau. Eta hirugarren alorrak esaten du zenbat, nola, norekin… partekatzen ditudan neure ondasunak. Solidaritatea hirugarren alorrera murrizteko joera izan ohi dugu, baina lehenengo biak ere inplikatuta daude bertan.
Nire ondasunen jatorria eta erabilera aztertu eta deskribatzeak lagunduko lidake, mugitzen nauen borondate onak baino gehiago, nire solidaritatearen kalitatea eta sakontasuna ikusten. Eta nire ondasunak ez dira bakarrik materialak, zeren eta jabetzan baititut neure denbora, neure gaitasunak, trebetasunak, etab. Baina ondasun materialek, dirutik hasita, halako sedukzio-ahalmena dute, non gu izan beharrean haien jabe, beraiek bihurtzen diren gure menderatzaile, ez bagara adi bizi haien indar seduzitzailearen aurrean.
Gure gizarte aurreratu honetako ondasun preziatuenetako bat denbora da. Zenbat gauza egiten ditugun denbora aprobetxatzeko. Lanaren munduan, dirutan kontabilizatuta dago denbora. Denbora urrea dela esaten dugu. Horregatik, denbora galtzea zabarkeria da, zentzugabekeria, egin behar ez dena.
Egia da, halaber, garai batzuetan soberan geratzen zaiguna denbora dela: ezin dugulako lanik egin edo gure denbora produktiboak ez diren zereginetan (itxaronaldiak, luze gertatzen diren laguntzak…) bete behar dugulako, edo besterik gabe oporretan gaudelako. Denbora hori astuna izan daiteke eta zerbaitekin bete behar izaten dugu. Tentaziorik ohikoena denbora zerbaitetan betetzea da. Horretarako ditugu “denbora-pasak”, eta ez aspertzeko hainbat denbora betegarri. Baina, bestalde, guretzako denbora izatea deseatzen ari gara, erabat gainditzen gaituzten eguneroko korrika eta presakako kontuetatik ihes egiteko. Denborarekin kontraste handia bizi dugu.
Agian denbora galtzen jakiteko garaia da. Bizitzan denbora berezia behar duten gauzak daude; denbora hori ez da kontatzen ekoizpen-denborarekin edo denbora okupatuarekin. Denbora galtzea den horretan barneratzeak bestela inolaz antzemango ez genituzkeen errealitate pertsonal berrietara ireki gintzake: gure barrualdea, gure inguruko pertsonen bizitza bere beharrekin, gure ingurua, begirada sakonagoa eta desinteresatuagoa..., Jainkoa. Horrek guztiak denbora galtzea eskatzen du, eta azkenean, seguruenik, bizia irabazteko izango da.
Zer esanik ez geratzen zaidan gauza bakarra denbora denean, gaixorik nagoelako edo nire mugapenek ez didatelako besterik egiten uzten. Geratzen zaidan bakarra nire denbora pertsonentzako eta munduarentzako Jaungoikoari eskaintzea da, amodioagatik, nahiz eta aspertu.
Ebanjelioko pasartea: Dt 26, 1-10
Jaunak zeure Jainkoak ondaretzat emango dizun lurraldean sartu, haren jabe egin eta bertan biziko zarenean, Jaunak emandako lurraldeak ekarritako emaitza guztien lehen fruituak saski batean hartu eta Jaunak zure Jainkoak bizileku eta kultu-lekutzat aukeratuko duen tokira joango zara. Han, egun haietan zerbitzu-txandan egongo den apaizarengana aurkeztu eta esango diozu: “Gaur Jaunaren zure Jainkoaren aurrean aitortzen dut, Jaunak gure arbasoei zin eginez emango zigula agindutako lurraldera iritsi garela”. Apaizak zure eskuetatik saskia hartu eta Jaunaren zure Jainkoaren aldare aurrean ipiniko du. Orduan, aitorpen hau egingo duzu Jaunaren zeure Jainkoaren aurrean: “Jaunak Egiptotik atera gintuen ahalmen handiz eta esku indartsuz, mirari eta egintza harrigarriak eginez, etsaiengan izua sortuz. Eta toki honetara ekarri gaitu, eta esnea eta eztia darizkion lurralde hau eman. “Orain, beraz, hemen dakartzat, Jauna, zeuk eman didazun lurreko emaitzen lehen fruituak”.
Frantziskotar espiritualtasuna
Aitaren Hitz hau, hain duina, hain santu eta ospetsua, Goi-goiko Aitak iragarri zuen zerutik Gabriel aingeru santuaren bitartez, eta Maria Birjina santu eta agurgarriaren sabelera bidali zuen eta beraren sabelean hartu zuen egiazko gure giza gorputz argala. Eta aberatsa izanik, beste ezer baino nahiago izan zuen mundu honetan pobretasuna aukeratzea, bere Ama, Birjina guztiz dohatsuarekin batera. Eta nekaldia hurbil zuela, Pazkoa ospatu zuen bere ikasleekin; ogia hartu eta, esker oneko otoitza egin eta bedeinkazioa esan ondoren, zatitu egin zuen, esanez: "Hartzazue eta jan, hau nire gorputza da". Gero, kopa hartu eta esan zuen: "Hau nire odola da, Jainkoarekiko ituna berrituko duena, zuen alde eta guztien alde bekatuak barkatzeko isuria". Ondoren, honela egin zion otoitz Aitari: "Aita, nahi baduzu, urrun ezazu niregandik edari samin hau". Eta izerdia tantaka zerion lurrera, odola bezain lodi. Baina bere borondatea Aitaren borondatearen baitan jarri zuen, esanez: "Aita, egin bedi zure nahia; egin bedi zuk nahi bezala, ez nik nahi bezala". (2FG 4-10).
Otoitza
Zuk nahi izan duzulako
hemen nago, Jauna. Zure izenean.
Ez naiz ni etorri; xurgatu egin nauzu
zure maitasunaren kiribilean.
Inor ezin da zugana hurbildu
Zuk osorik besarkatu gabe.
Ezer lapurtu gabe
guztia berari emanez.
Lurretik bururaino
Zure opari naiz,
hegan egiten duen espiritua
eta adierazten duen gorputza.
Ezin zara jada
mundu honetatik atera.
Urez estali ninduzun
eta, Zutaz blaituta,
zure hazia ereiten ari natzaizu
ereiten dudan aldi berean,
nire anai-arrebentzako gari ale eginez.
Ez dut bakarrik geratu nahi
Zure aurpegia bilatuko dut, Jauna,
zuri Aita esan arte.
Baina soilik aurkituko zaitut,
zuregandik sortzen den guztian
Anaia esan zaitzadanean!
Ignacio Iglesias.
Gutuneko azken hitzak
"Gogoan har Jesukristo, hiletatik piztua" (Liturgiako abestia)
2019ko azaroko eguneroko Ebanjelioa
Egunero Ebanjelioa irakurri nahi duten lagunek, egun bakoitzari dagozkion irakurgaien arabera, hemen dauzkate azaroko erreferentzia guztiak:
1 Mt 5, 1-12 / 2 Mt 25, 31-46 / 3 Lk 14, 1-6 / 4 Mk 12, 28-34 / 5 Lk 14, 12-14 / 6 Lk 14, 15-24 / 7 Lk 14, 25-33 / 8 Mt 5,13-16 / 9 Lk 16, 1-8 / 10 Lk 16,9-15 / 11 Mk 12,38-44 / 12 Lk 17, 1-6 / 13 Lk 17, 7-10 / 14 Lk 17, 11-19 / 15 Lk 17, 20-25 / 16 Lk 17,26-37 / 17 Mt 25, 31-40 / 18 Mk 13, 24-32 / 19 Lk 18, 35-43 / 20 Lk 19, 1-10 / 21 Lk 19, 11-28 / 22 Lk 19, 41-44 / 23 Lk 19, 45-48 / 24 Lk 20, 27-40 / 25 Jn 18, 33-37 / 26 Lk 21, 1-4 / 27 Lk 21, 5-11 / 28 Lk 21, 12-19 / 29 Lk 21, 20-28 / 30 Lk 21, 29-33
Azaroko Otoitza hilaren 28an izango da